Saturday, January 31, 2009

खोटा रुपया

कविता ऐका


प्रलय काळ येण्याच्या आधी
सुर लोकी च्या मुद्रा कोषी
सर्व सुरांनी बदलुन घ्याव्या
चांदी च्या रुपयांच्या राशी ।
कारण प्रलया नंतर येथे
चालू होतिल नवीन नाणी
चालणार नच मग हे रुपये
कुरकुर किति जरी केली कोणी ।
देवेशा च्या आदेशाचे
पालन करण्या देव धावती
नाण्यांनी भरलेले गाडे
घेउनि मुद्रा कोशी जाती ।
एक एक रुपया वाजवुनि
नीट बघुनि मग मोजक घेई
त्याच किंमती ची त्या बद्दल
नव नाणी त्या सुरास देई ।
एक निघाला रुपया खोटा
असेच रुपये बघता बघता
काळे काळे डाग तया वर
नीट नाद ही उमचत नव्हता ।
बदलणार हा मुळीच नाही
रुपया फेकुन मोजक वोले
ज्याचा होता तो सुर, चेहेरा
वाईट करुनि त्याला झेले ।
गाडाभर बाकीचे रुपये
बदली मोजक त्याच सुराचे
त्याला पण तो खोटा रुपया
करांत अपुल्या अतिशय जाचे ।
मानहानि झालेली गिळुनी
खिन्न देव तो सदनी आला
अर्धांगीला नकळत रुपया
क्षीर सागरी हळुच दडवला ।
अतिशय लोभी स्वभाव त्याचा
बसू न देई स्वस्थ तयाला
काळोखाच्या राखुडीने
बघू घासुनी, विचार केला ।
अखेर एका सायंकाळी
अलगद काढी रुपया आंतुन
आर्धांगीची नजर चुकवुनी
खोटा रुपया क्षीर-धनांतुन ।
लावु लागला एका बाजुस
हळु हळु ब्रासो काळोखाचा
अर्ध-शाम अष्टमीस होउनि
तम-मय झाला तो अवसेचा ।
हळू हळू मग काढुनि ब्रासो
बघू लागला सुर आशेने
अर्ध-शाम अष्टमीस दिसला
पौर्णिमेस चमके तेजाने ।
हाय परंतू तसेच होते
त्यावर काळे काळे ठिपके
आणि निराशेने सुर त्याला
पुन्हा क्षीर सागरात फेके ।
असेच वेडे प्रयोग होतिल
प्रलय काळ पर्यंत सुराचे
तोवरि तरि दिसणे नच दिसणे
चालत राहिल ह्या चंद्राचे ।
आपण ज्यांना तारे म्हणतो
ते तर रुपये खरे चमकती
नीट पारखुन मोजक ज्यांना
ठेवी इतक्या उंची वरती ।