एक आहे पोलकं दिसायला ढोलकं
पोरपणी होतं म्हणे फार फार बोलकं
आता तर हालतात नुसतीच लोलकं
जेंव्ह पासुन आड चोळी आली द्वाड
पोलक्याचं गेलंय मागे कवाड
कुणी येत नाही, दार ढकलीत नाही
वरच्या पेक्षा पोलक्याला खाली ताण राही
ऑफिसांत जातं घामाघूम होतं
फार झालं म्हणजे रुमाल आंत घेतं .
वर्षानुवर्ष तोच तोच स्पर्श
वाढत्या मेदाशी वाढता संघर्ष
हिरवी स्वप्ने पहात गपचिप जगतं
एखाद्या दिवशी अचानक बिथरतं
अन् हळदी च्या अतृप्त इच्छेने विरतं .
शरद काळे
ग्वाल्हेर, 1964
Friday, February 12, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)