tag:blogger.com,1999:blog-65099538181260548502024-02-20T14:04:58.059-08:00ऋ तु रं गआशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.comBlogger24125tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-1028400185751358772011-10-16T08:16:00.000-07:002011-10-16T08:24:34.529-07:00फूल आणि मानताठावली मान<br />मूर्त अभिमान<br />किति तरी हार<br />वेढून बेजार<br />त्यातलेच फूल मानेला म्हणाले<br /><br />केव्हढी ही गुर्मी <br />किति अहंकार<br />दर्पास अपुरे<br />शरीर आवार<br />मद मदिरे ने सर्व भग्न प्याले<br /><br />प्रश्न आहे फक्त <br />स्थान सोडण्याचा<br />माने ऐवजी मी <br />वक्षी पडण्याचा<br />जेथ अवसानी कोसळती फुले <br /><br />डॉ. शरद काळे<br />टाटानगर, १९६६आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-1462189340793389802010-11-23T18:15:00.000-08:002011-10-16T08:16:18.961-07:00इच्छावाटे वेडे वेडे व्हावे<br />सोपे सोपे ही चुकावे<br />वाट सरळ सरळ <br />तरी त्यात हरवावे <br /><br />व्हावे विस्तवांत धूर<br />वर नागमोडी जावे<br />स्वैर उडत्या पाखरा<br />घट्ट घट्ट जखडावे <br /><br />धावे काळवीट धुंद<br />शाखा शिंगें पर्ण हीन<br />अशा वेगांत टिकावे<br />पान होऊन गुमान<br /><br />एक प्रेमी करकोचा<br />व्हावा प्रेमभंग त्यांत<br />चोच सुरीच उरांत<br />खुपसून व्हावे शांत ।<br /><br />डॉ. शरद काळे<br />टाटानगर,१९६६आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-20640359885489225272010-08-22T09:23:00.000-07:002010-08-22T09:24:04.824-07:00नंदीची तक्रारनंदीची तक्रार<br />मंदिरातला दगडी नंदी<br />समोरच्या कैलास पतीला लवून वंदी ।<br />उणीव अपुली त्यास निवेदी<br />शल्य शिवा हे निशिदिनि बघ मम मानस भेदी ।<br />तुझ्या पुढे हा पडा पहारा <br />देउनि झाले अंतरंग मम गर्म सहारा ।<br />खंगे मानस उंट बिचारा<br />हवाच हिरवा हिरवा त्याला कोमल चारा ।<br />सखये ची मम याद येतसे<br />नकळे अंतरी हंबरून ती साद देतसे ।<br />जवळ जावया ओढ घेतसे<br />शरीर माझे तसे लोहकण चुंबकी जसे ।<br />तुज जन भोळा सांब बोलती<br />ओळखतो मी तुला चंट आहेस तू अती ।<br />कधी कधी हिमशैलजा सती<br />विचार वेषा ने बहकविते तुझी ही मती ।<br />त्या वेळे करिता मांडविली <br />मानवा कडुन तूच उमेची प्रतिमा इथली ।<br />आणि लबाडा शिवरात्रीला<br />तुझ्या उमे सम होती किति तरी युवती गोळा<br />शिवा असा सण कर ना काही<br />जया समयाला जमतिल येते सुंदर गाई<br />किंवा आदेशून ह्या नरा<br />उभव धेनुची शिल्पाक़ति तरी इथे सुरवरा ।<br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर, 1962आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-84874994306149707252010-02-12T05:23:00.000-08:002010-02-12T05:26:22.459-08:00पोलकंएक आहे पोलकं दिसायला ढोलकं<br />पोरपणी होतं म्हणे फार फार बोलकं <br /> आता तर हालतात नुसतीच लोलकं <br />जेंव्ह पासुन आड चोळी आली द्वाड<br />पोलक्याचं गेलंय मागे कवाड<br />कुणी येत नाही, दार ढकलीत नाही<br />वरच्या पेक्षा पोलक्याला खाली ताण राही <br />ऑफिसांत जातं घामाघूम होतं<br />फार झालं म्हणजे रुमाल आंत घेतं .<br />वर्षानुवर्ष तोच तोच स्पर्श<br />वाढत्या मेदाशी वाढता संघर्ष<br />हिरवी स्वप्ने पहात गपचिप जगतं<br />एखाद्या दिवशी अचानक बिथरतं<br />अन् हळदी च्या अतृप्त इच्छेने विरतं .<br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर, 1964आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-74512218307454544652010-01-23T06:35:00.000-08:002010-01-23T06:36:18.431-08:00कॉलेज क्वीनही कविता डॉ. काळे जेंव्हा शिकत होते त्या वेळची. तेंव्हां कॉलेज क्वीन ही सुंदर मुलींना दिली जाणारी एक उपाधी असायची . वर्णन जरी आजकाल च्या मुलींशी जुळणारं नसलं तरी भाव तोच . बघा तरी त्या वेळ ची ही कॉलेज क्वीन. <br />उडवी फरारा अवळ वारा पदर विरळ वॉइल चा<br />सुवास भारी भरी खुमारी कामिनिया ऑइल चा ।<br />वेण्या नच त्या काळ्या सरिता कृष्ण पर्वता मधुनि<br />उगम पावती, त्वरित धावती, रिबिना जाती मिळुनी ।<br />मोहक लाली गालां वरली लाजविते लज्जेला<br />गौर वर्ण होई विवर्ण पाहून गौर अंगाला ।<br />हे नेसर्गिक वरुन साहजिक मेकप कां न खुलावा<br />नव युवकांचा मेंदू वरचा ताबा कां न सुटावा ।<br />किरण रवीचे कसे नेमके शिरती ब्लाउज माजी<br />अन् क्रोधाने पेन ही चमके दाकविण्या नाराजी ।<br />करी बुकें अन् उरी धुके सोन्या चे कैसे दाटे<br />स्वत: पुढे सौंदर्य फिके जगताचे तिजला वाटे ।<br />ही अभिमानी सिंह गामिनी मज कां पुसता कोण<br />रूप आणि आवेश दर्शवी ही तर कॉलेज क्वीन ।<br />तिला द्यावया काया माया उत्सुक किति तरी असती<br />धनिकांचे रंगेल छोकरे नित निज अंतरी झुरती ।<br />आणि भाबडे नर ते वेडे दुसरे अगणित असती<br />हृदय आपुले, प्रेम उदेले, अर्पाया तिज जाती ।<br />पदांवरी जे स्थिरे, शिरी त्या, लाथाडुन ती राणी<br />वदे योग्य परि कोणि नसे, नर कुठे कुठे इंद्राणी ।<br />प्रणय भंग विसरण्या भांग पानांत दंग कुणि झाले<br />परि दुभंगले अंतरंग ज्यांचे ते स्वर्गी गेले ।<br />असा किति तरी युवकांचा तिज पाई झाला नाश<br />योग्य परी तिज कोणि मिळेना घालाया कर पाश ।<br />दिन वर्षाचे मणी सरकले, वर्ष मालिका फिरली <br />लग्नाविण परि कॉलेजा ची राणी अंतरी झुरली ।<br />त्या राणीच्या दासी बटकी ही झाल्या संसारी<br />नावाची परि राणी असुनी राही तीच कुमारी ।<br />ज्या दगडी कॉलेजाची ती झाली होती राणी<br />त्याने ही काढली तिला प्रभु अगाध रे तव करणी ।<br />अखेरीस मग त्या राणीवर यौवन नृप ही रुसला<br />अलंकार एक एक काढी ती त्यानेच दिलेला ।<br />अन् मग एके दिवशी केला कहरच त्या राणीने<br />कुरूप काळ्या प्रौढ वराला वरले आनंदाने ।<br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर 1957आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-46337792664216478832010-01-09T19:20:00.000-08:002010-01-09T19:21:46.300-08:00ओळखा पाहूशालु तपकिरि तनु लतिके वरी खुलुनी ऐसा दिसे<br />बघुनि मन ही वेडे पिसे ।<br />लचकदार नाजूक कटिवर कटिपट्टा निळसर<br />खुणवि मज वेड्या पुढती सर ।<br />लांब निमुळते पाय तियेला हजार असती पहा<br />हळुच कुरवाळी मी त्यां अहा ।<br />विळखा घालुनि कटी भोवती तिच्या पिरे मी पथी<br />न मज वाटे लोकांची क्षिति ।<br />धुंदीत तिच्या सहवासाच्या मी असे<br />चालता पथीं जन खाकरती हो कसे<br />पाहुनि अम्हां ते नाक मुरडिति पिसे<br />त्रास तयांचा असा चुकविण्या फटफटते तो वरी<br />असू आम्ही हो मार्गा वरी ।<br /><br />रहदारी सुरु होण्या पूर्वी अपुल्या परि हो त्वरा <br />करोनी येतो आम्ही घरा ।<br />तरि एखादा लाल हरीचा रामप्रहरी परी<br />पकडितो आम्हा रस्ते वरी ।<br />प्रणय क्रीडा बघुनि आमुची मिटुनी तो लोचन <br />पुटपुटे नरक नसे याहुन<br />उचलिना पापण्या डोळ्यांच्या तो वरी<br />जाहलो दिसेनासे आम्ही जोवरी<br />उघडून नेत्रद्वय वदे असा नंतरी<br />मार्ग अता हा पवित्र सुंदर स्वच्छ मला वाटतो<br />बघुनि मनि मोद कसा साठतो ।<br /><br />काव्य रसिक परि लोक तुम्हा मी निवेदिली जी कथा <br />ऐकण्या फक्त नसे ती वृथा ।<br />विचार करुनि नीट तरी धावत या सांगण्या <br />कोण ही आहे माझी प्रिया ।<br />पाणि पालथ्या घागरि वरती उगिच ओतले फुका<br />असे मज वाटू देऊ नका ।आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-17385457055417839852009-12-15T04:53:00.000-08:002009-12-15T04:56:01.224-08:00थंडीदाट धुक्याची कुल्फी मलई<br />पृथ्वीच्या पेल्यात ओतुनी<br />चघळित बसले विक्षिप्तच नभ<br />चंद्र किरण चमच्याने ढवळुनि ।<br />बळे बळे पोत्यांत कोंबला <br />रात्रीचा जो घन कोलाहल<br />गस्त शिट्या अन् गजर घड्याळी<br />त्यांत आणती क्षणिक चल बिचल । <br />सायकलींचे धूड धडधडे<br />थडथडतात दुधाच्या टंक्या<br />त्या वर तोल सावरित भैये <br />घेती गर्म विडीचा झुरका ।<br />दुलईतील चाळवा चाळव<br />उठा उठा च्या अस्फुट हाका<br />शिळ्या कढी ला ऊत येउनी <br />सैल मिठ्या दृढ करती काखा ।<br />ताठ पुलाच्या वक्र कमानी<br />लक्तरेंच खाली अवघडली<br />नर देही कां आंत हुडहुडी<br />वा थंडीच निवा-या पडली ।<br />आंत उबेने छान लाडवुन <br />उष्ण उष्ण फुरफुरती किटल्या<br />आणि उबेस्तव अशाच केवळ<br />बशा कपांवर व्यर्थ टेकल्या ।<br />उजाडले जाणवून भास्कर<br />धैर्य जरा उठण्याचे करितो<br />थंडी चे परि बघुनि तांडव<br />पुन्हा अभ्रि गुरफटून घेतो ।<br />खुद्द चहाला असह्य थंडी<br />थंड कपाची सोडुन सोबत<br />लोळत लोळत उदरी अलगद<br />ऊन ऊन ते करितो खलबत ।<br />कृत्रिम गर्भपात अंड्यांचा<br />कुणी करी सर्रास तव्या वर<br />बाटलीतली सलज्ज मदिरा<br />नयनी होतसे आज अनावर ।<br />अस्सल दडवुनि ओव्हर कोटी<br />दुबळे दिसती प्रसन्न दणगट<br />चेस्टर वेढुनि उदास प्रमदा<br />कुणिही न दाखवू शके अंगलट ।<br />गजबजे न गजबजे तोच दिन<br />कसा संपला कुणा न कळले<br />आणि पुन्हा त्या हिम गौरीचे<br />आसमंती साम्राज्य पसरले ।आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-77025979973048314032009-11-14T16:26:00.000-08:002009-11-15T10:14:14.555-08:00गणपती बाप्पा मोरयागणपती बाप्पा मोरया<br />लपता कुठे समोर या<br />यंदा आपण लेट कसे<br />पायावर बैन्डेज दिसे ।<br /><br />आला कां चालत पायी<br />मूषक वाहन कां नाही<br />चूक मानवा तुझीच रे<br />वदे गजानन खिन्न स्वरे ।<br /><br />वाहन उंदिर मज नडला<br />कसा आज सांगतो तुला<br />मोदक भोजन सुग्रास<br />गुंगी आणी हमखास ।<br /><br />म्हणून मी लोळता जरा<br />सुरू जाहला ससेमिरा<br />कुठे शेपटी कानांत<br />हळूच फिरवी तो दुष्ट ।<br /><br />शरीरांत रोवली नखें<br />अजून ही जागा ठणके<br />अतोनात ऐसे छळुनी<br />मला म्हणाला तो शकुनी ।<br /><br />दुखहर्ता पृथ्वी वरती<br />येई गदा उंदरां वरती<br />जो उठतो उंदिर धरितो<br />प्रयोगांत त्यां बळि देतो ।<br /><br />मूषक मेध प्रभो यज्ञ<br />कसे मांडती शास्त्रज्ञ<br />तुझीच त्यांना रे फूस<br />नृशंस घालती धुडगूस ।<br /><br />सुपा एव्हढे कान तुझे<br />मूषक शोक न त्यांत रुजे<br />असे मांडुनी गा-हाणे<br />चालुनि आला त्वेषाने।<br /><br />मीच धरे वर जाणार<br />उंदरांस उद्धरणार<br />आशिर्वाद असू द्यावा<br />कसा बरे मी मागावा ।<br /><br />मी ही मग अनुकंपेने<br />थोपटले त्या हाताने<br />पृथ्वी वर जाउलि पहिला<br />थोर हुतात्मा तो झाला ।<br /><br />त्वरित पसरला प्लेग जगी<br />पडती मानव मृत्यु मुखी<br />तेंव्हां पासुन मी पाई<br />मूषक वाहन मज नाही ।<br /><br />कोणी हे देखिल म्हणती<br />थोपटण्याची सान कृति<br />सहज तिच्यातुन जन्मियल्या<br />प्लेगाच्या पिसवा पहिल्या ।<br /><br />झाला वक्रतुंड मौन<br />मी ही लज्जेने लीन ।आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-38211680944780249932009-11-02T12:43:00.000-08:002009-11-07T05:58:20.815-08:00व्याख्यानएक व्याख्याता बडा आला पहा हो बोलण्या<br />या तुम्ही या सादरे व्याख्यान त्याचे ऐकण्या ।<br />ऐकुनी जाहीर सूची-पत्र ऐसे लोक ते<br />सर्व गेले भाषणा कोणी न मागे राहते । <br />काय ही चिक्कार गर्दी ऐकणा-यांची उडे<br />चेंगरोनी जाय कोणी अन् व्यथेने तडफडे ।<br />पांच मिनिटे लोटता वक्ता उमेदी ने उभा<br />ऐकण्या अन् लक्ष देण्या स्तब्ध झाली ती सभा ।<br />लोक हो.............खुंटे पुढे ते हाय कैसे बोलणे<br />अंग लागे थरथरू होई सुरू धुंडाळणे ।<br />काय कांही पाहिजे का, काय काही हरपले,<br />चौकशी चाले पहाता, लोक ही कंटाळले ।<br />मित्र वक्त्याचा पहा तो जाहला वेगे पुढे<br />स्फूर्ती नाही रे कुठे वक्ता असा कां बडबडे ।<br />थांबला नाही मुळी तो मित्र वेगे धांवला<br />आणि सेकंदात एका रंग-गेही पोचला ।<br />स्फूर्तिके तू काय येथे बैसली गे रंगूनि<br />धाव संगे आज माझ्या रंग जाई भंगुनी ।<br />लोचनी माधुर्य आले ओठ होती वेगळे<br />सांगण्या आधी कळोनी मूठ दाबी तो बळे ।<br />लोक हो हल्ला नको आम्हा हवी हो शांतता<br />शांतता राखाल तेंव्हा भाषणा ची हो कथा ।<br />सांगती ऐसे दटावूनि जनां ते लोक हो<br />काय भ्रष्टाचार चाले हा नुरे भू-लोक हो ।<br />स्फूर्तिका वक्त्या पुढे येऊन जेंव्हां बैसली<br />आणि जेंव्हां लावली तोंडी तयाने बाटली ।<br />कौतुके फेकी कटाक्षा,हासुनी वारांगना<br />स्फूर्ती येवोनी अहा सुरवात होई भाषणा ।<br />गाजले व्याख्यान त्याचे केव्हढे हो त्या दिनी<br />वृत्त-पत्री नाव ही आले तयाचे छापुनी ।<br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर 1956आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-58458740513932368822009-08-28T12:36:00.000-07:002010-07-12T13:39:05.397-07:00राखी पौर्णिमाआज राखी पौर्णिमा असे धामी<br />मोदभावे साजरी करू नामी<br />कां न दादा तू तरी अता यावे<br />ताई पूसे बंधुला विध्द भावे ।<br /><br />लोप पावे अक्षुण्ण कळा आली <br />भाउराया च्या वदनी कऴा ल्याली<br />असा त्याला पाहुनी मनी खिन्न<br />भगिनि प्रेमळ ती होय ह्रद-विदीर्ण ।<br /><br />काय भाऊ चिंतितो मना माजी<br />सांग कां ही दु:छटा तनू माजी<br />काय कांही हातून गुन्हा झाला<br />बोल ना रे कां धरी हा अबोला ।<br /><br />बंधु कंठी होऊन रुध्द अंती<br />बंध मोडोनी रवे भाव येती <br />भाउ म्हणणे तू सोड मला ताई<br />तुला देण्यास्तव जवळि नसे काही ।<br /><br />हाय मोठा जाहलो उगिच घोडा<br />पै कमविणे येइना कसा वेडा <br />बंधू तू गे कां तरी मला मानी <br />हेंच कोडे म्या पडे मनी ध्यानी ।<br /><br />ह्या जगी गे सत्कार संपदेचा<br />आणि गरिबां दुत्कार कटू वाचा<br />सोय दीनांची कुणी ही करीना<br />आणि पीडेची तमा बाळगीना ।<br /><br />सोड ताई तू तरी प्रेम भाव<br />तोड नाते हे, राख दुजा भाव<br />बोल ऐसे बोलून निघे वेगे<br />त्यास ताई थांबवावया लागे ।<br /><br />भाउराया तू कसा वागतो रे<br />आजलागी तू मला नोळखी रे<br />जागजागी वंदिती लोक पैसा <br />त्यास गमवाया ठाकिती उसासा ।<br /><br />असे त्यांहुन मी परी वेगळी रे<br />प्यावयाला इच्छिते प्रेम वारे<br />भाऊ मजला तू असे एकमेव<br />द्रौपदीचा रे जसा कृष्णदेव ।<br /><br />अणि म्हणुनी विनविते भाउराया<br />घाल प्रेमाचे वस्त्र झांक काया<br />संपदा रे म्यां मनी मातिमोल<br />बोल प्रेमाचे चार रे अमोल ।<br /><br />येई म्हणुनी तू झणि मम गृहाला<br />राखि बांधू दे तुझ्या ह्या कराला<br />प्रेमशब्दें होऊन प्रभावीत<br />बंधु गेला होतीच बहिण जेथ ।<br /><br />आणि प्रेमें बांधिली तिने राखी<br />काव्य अपुले तो करी तिच्या राखी<br />भेट त्याची ती बघुनिया अमोल<br />खालि ओघळले अश्रु ते विलोल ।<br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर, 1956<br /><br />चांगलाच उशीर झाला पोस्ट करायलाआशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-27648091476668713772009-06-06T09:36:00.000-07:002009-08-18T11:13:57.052-07:00सोपे नाटकनाटक कोणी लिहू नये<br />ते करणे कोणा नच ये<br />खटाटोप फारच असतो<br />अपयश सर्प तरी डसतो ।<br />लाबलचक शेतावाणी<br />घोकावी भाषणें कुणी<br />प्रॉम्टिंग जर का जोराने<br />केले तर हॉल दणाणे ।<br />प्रॉम्टिंगजर का केले हळू<br />पात्रे लागती बावचळू ।<br />तरिही मी नाटक लिहिले<br />अन् लोकांना आवडले ।<br />वाचनालयीं ते घडले<br />नट होते वाचत बसले<br />वाचत असतांनाच नट <br />करीत होते संवाद ।<br />लांबलचक क्लिष्ट भाषणे<br />म्हणती नट कौशल्याने<br />प्रॉम्टिंग तर मुळी नव्हते<br />लोक थक्क झाले होते ।<br />पण अंदर की बात अशी <br />तुम्हां सांगतो घडली जशी<br />एकुण एक ऩटा हाती<br />नाटकाची मम प्रत होती ।<br /><br />पण प्रत्येक प्रती वरचे <br />कव्हर निरनिराळे होते । <br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर, 1959आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-55188068493439598462009-03-16T04:02:00.000-07:002009-03-16T21:42:06.514-07:00पाणीह्या कवितेस पाणी ह्या विषयावर आयोजित केलेल्या काव्य स्पर्धेत 1952 साली प्रथम पारितोषिक मिळाले होते. कल्पना अशी आहे कि कवि पाण्यात पडलाय अन त्याला पोहता येत नाही तर शेवटचा प्रयत्न म्हणून तो पाण्याचीच स्तुति करतो अन् प्राण वाचविण्यांत यशस्वी होतो .<br /><br />बुड बुड शिरते मौजेने, जल नाकां अन् तोंडात<br />जणु भू वरि येउनि देवी जल भरते नर भांड्यात<br />वाचवा मला हो कविच्या त्या हाका जन तांड्यात<br />मावळती, कोणि न पुढती परि येती त्या षंढांत<br />कवि बोंबा मारुनि थकला<br />धैर्यास आपुल्या मुकला<br />डोही अन् कुंथुन थुकला<br />शेवटची आशा म्हणुनी पाण्यास लावि कवि लोणी ।<br /><br />अपमान तुझा बा पाण्या अत्यंत आजवर झाला<br />गुण वर्णन तुझे कराया कवि एक पुढे नच आला<br />दुर्लक्ष तुझे जे झाले तू राग मनी ठेवियला<br />अति वर्षण महा पुराने कधि मधि व्यक्त ही केला<br />लिहिण्यास जला तव करणी<br />उचलली जरी ही झरणी<br />तू येतो अमुच्या नयनी<br />अमुच्यात तूच नसल्याने ओळ ही येइना ध्यानी ।<br /><br />गर्दभास तू जर नसता एकनाथ देते काय<br />मारून बाण त्वेषाने काढते राम तरि काय<br />लक्षुमिने धनिकां सदनी मग भरले असते काय<br />रण य़ोध्दा तरवारीने शत्रूस पाजिता काय<br />अन् प्रणयी नव युग्माला <br />करता ही नसत्या आल्या<br />उन्मादाने जल लीला<br />मग कसे सकाळी असते ढोसले चहाचे पाणी ।<br /><br />दुग्धांत नित्य गवळ्याने मग काय मिसळले असते<br />सोनार दागिन्यां वरती सोन्याचे काय चढवते<br />चांगल्या गोल मोत्याला मग काय पारखी म्हणते<br />जीवन अफाट हे सारे बुडबुडा कशाचा ठरते<br />कोलंबस नसता थोर, <br />तेनसिंग एक मजूर,<br />गाजता न जगि ह्या फार<br />अन् कसे मुखाला सुटते पक्वान्न पाहुनी पाणी ।<br /><br />पाणपोई यशवंतांची मग कशी गाजली असती<br />तोंडाचे ते पळण्याची वेळ ही ठेपली नसती<br />ह्रदयाची अति दुःखाने स्थिति काय जाहली असती<br />साहित्यिक झाले नसते राहता कोरड्या दौती<br />कवि विनवि असा पाण्याला<br />तो जवळ ओंडका आला<br />जणु हात जलाने दिधला<br />झणि कविच्या नयनी दाटे ते कृतज्ञते चे पाणी ।<br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेरआशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-830456698006851342009-03-07T03:17:00.000-08:002009-03-07T03:21:08.380-08:00पोत्याची कैफियतकां जन्म दिला तू उगाच मजला देवा<br />नेहमी करू का इतरांचा मी हेवा<br />मी कोण कुणाचा कसे तुला सांगू ते<br />पोते-या सम जगणारे मी रे पोते ।<br /><br />मम जातीतिल इतरांची सुंदर नावे<br />कुणी पिशव्या कुणी झोकात बैग म्हणवावे<br />त्या ट्रंका बघ त्या सूटकेस ही नामी<br />मग मलांच कां पोते रे म्हणती ज्ञानी ।<br /><br />पिशव्यांस उचलण्या असती सुंदर बंद<br />त्या ट्रंका ही कडिदार हासती मंद<br />ऱमणींच्या हाती पर्स ही सुंदर डुलते<br />मग मलाच कां जग कान धरुन खेचडते ।<br /><br />मज काय चारितिल लोक नसेच भरवसा<br />सीमेंट धान्य मज जसे तसाच कोळसा <br />सोसतो सर्व हे मुकाट म्हणुनिच हाय<br />भरल्या पोटावर दुनिया देते पाय ।<br /><br />लोकांचे ओले पाय ही वर्षा काली <br />कोरडे करावे स्वतास पसरुनि खाली <br />बायका घासती अरवी पाठी वरती <br />खाजविण्या मज ना हात कशी ही नियती ।<br /><br />निशब्द अशी मी सतत चाकरी करतो <br />तरि तोंड मनुज कां उगाच माझे शिवतो<br />कुणि भरतो बेढब पिंपे भांडि उदरी<br />मुडदे ही दडविण्या ची करि कुणी बळ-जबरी ।<br /><br />कधी उद्वेगाने मी पण उगवी सूड<br />पाठी वर बसता कोसळते नर धूड<br />ह्या जगात माझे मित्र खरे उंदीर<br />जे शस्त्र क्रियेने हलके करिती ऊर ।<br /><br />उगवेल कधी तो दिवस सुखाचा शहरी<br />पोत्याच्या साड्या सूट झळकतिल शरिरी<br />वा विराट रूप धरावे वाटे मजला<br />ह्या जगास कवळुन जावे सिंधु तळाला ।<br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर 1956आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-61178817435272034782009-02-13T02:42:00.000-08:002009-02-13T02:44:41.932-08:00वेडा पिंजारीसृष्टीचा वेडा पिंजारी<br />वा-याची करि धरुनि धनुकली<br />पिंजत बसला सफेत कापुस<br />भरावयाला दुलई अपुली ।<br />त्या दुलई चे अस्तर शामल<br />गर्भ रेशमी निळे झुळझुळे<br />भरा व्यवस्थित किति जरी कापुस<br />लोळा गोळा होने न टळे ।<br />म्हणून हा वेडा पिंजारी <br />पुन्हा नभाची दुलई उकली<br />शुभ्र ढगांचा नाजुक कापुस<br />पिंजे त्याची पवन धनुकली ।<br />सकाळ पासुन वेड्यागत हा<br />श्रमून भरतो अपुली दुलई <br />दिवसा सगळी नीट भरुन <br />तिज पांघरावया रात्री घेई ।<br />दुलई चे बाह्यरूप शामल<br />आणि मधोमध चंद्र चांदवा<br />ता-यांच्या टिकल्या चमचमती<br />रात्री सारे दिसे वाहवा <br />रात्र भरातच परंतु होतो<br />सगळा कापुस लोळागोळा<br />फिरून तो पिंजारी पसरे<br />मळका कापुस अस्तरी निळ्या ।<br />नित्य तयाचा अजब छोकरा<br />रविची भिंगरी फिरवित येई<br />फिरत फिरत ती खुशाल सारी<br />पांढरी रुई उधळित जाई ।<br />मळके छोटे पुल करिते<br />ढवळा कापुस कधि कधि काळा<br />मार खाउनी पिंजर बालक<br />अश्रूंनी मग भिजवी त्याला ।<br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर<br />1959आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-7511777011794282682009-01-31T02:17:00.000-08:002009-02-01T09:36:11.854-08:00खोटा रुपया<span style="font-weight:bold;">कविता ऐका<span style="font-weight:bold;"></span></span><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/NMd1YvkV0tc&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/NMd1YvkV0tc&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />प्रलय काळ येण्याच्या आधी<br />सुर लोकी च्या मुद्रा कोषी<br />सर्व सुरांनी बदलुन घ्याव्या<br />चांदी च्या रुपयांच्या राशी ।<br />कारण प्रलया नंतर येथे<br />चालू होतिल नवीन नाणी<br />चालणार नच मग हे रुपये<br />कुरकुर किति जरी केली कोणी ।<br />देवेशा च्या आदेशाचे<br />पालन करण्या देव धावती<br />नाण्यांनी भरलेले गाडे<br />घेउनि मुद्रा कोशी जाती ।<br />एक एक रुपया वाजवुनि<br />नीट बघुनि मग मोजक घेई<br />त्याच किंमती ची त्या बद्दल<br />नव नाणी त्या सुरास देई ।<br />एक निघाला रुपया खोटा<br />असेच रुपये बघता बघता<br />काळे काळे डाग तया वर<br />नीट नाद ही उमचत नव्हता ।<br />बदलणार हा मुळीच नाही<br />रुपया फेकुन मोजक वोले<br />ज्याचा होता तो सुर, चेहेरा<br />वाईट करुनि त्याला झेले ।<br />गाडाभर बाकीचे रुपये<br />बदली मोजक त्याच सुराचे<br />त्याला पण तो खोटा रुपया <br />करांत अपुल्या अतिशय जाचे ।<br />मानहानि झालेली गिळुनी<br />खिन्न देव तो सदनी आला<br />अर्धांगीला नकळत रुपया <br />क्षीर सागरी हळुच दडवला ।<br />अतिशय लोभी स्वभाव त्याचा<br />बसू न देई स्वस्थ तयाला<br />काळोखाच्या राखुडीने<br />बघू घासुनी, विचार केला ।<br />अखेर एका सायंकाळी<br />अलगद काढी रुपया आंतुन<br />आर्धांगीची नजर चुकवुनी<br />खोटा रुपया क्षीर-धनांतुन ।<br />लावु लागला एका बाजुस<br />हळु हळु ब्रासो काळोखाचा<br />अर्ध-शाम अष्टमीस होउनि<br />तम-मय झाला तो अवसेचा ।<br />हळू हळू मग काढुनि ब्रासो<br />बघू लागला सुर आशेने<br />अर्ध-शाम अष्टमीस दिसला<br />पौर्णिमेस चमके तेजाने ।<br />हाय परंतू तसेच होते<br />त्यावर काळे काळे ठिपके<br />आणि निराशेने सुर त्याला<br />पुन्हा क्षीर सागरात फेके ।<br />असेच वेडे प्रयोग होतिल <br />प्रलय काळ पर्यंत सुराचे<br />तोवरि तरि दिसणे नच दिसणे <br />चालत राहिल ह्या चंद्राचे ।<br />आपण ज्यांना तारे म्हणतो<br />ते तर रुपये खरे चमकती<br />नीट पारखुन मोजक ज्यांना<br />ठेवी इतक्या उंची वरती ।<span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"></span></span>आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-50501492792123622832008-12-03T10:06:00.000-08:002008-12-10T14:47:31.673-08:00खेळपरमेश्वराची दोन लहान लेकरे<br />जशी गोजिरवाणी कोकरे<br />तशी पृथ्वी आणि आकाश<br />ब्रम्हांडाच्या प्रांगणात खेळत होती सावकाश<br /><span style="font-weight:bold;">(कविता ऐका)<span style="font-weight:bold;"></span></span><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/JW3LDRlMpYQ&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/JW3LDRlMpYQ&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br />खेळता खेळता आकाशाने सहज<br />आपल्या जवळचा सूर्याचा पिवळा सागरगोटा<br />घासून घासून तापविला लाल आणि.........<br />त्याचा पृथ्वीला हळूच चटका दिला.....<br />रडत भेकत, कोकलत, किंचाळत..<br />पृथ्वी गेली परमेश्वर होता जेथ<br />आणि सांगितले त्याला आकाशाचे गा-हाणें<br />आकाशाला बोलाविले देवाने..........<br />दानवा, आपल्या बहिणिला धाकुल्या<br />कशास छळतोस कां दाखवितोस वाकुल्या<br />जा आत्ताच्या आत्ता तोंड काळं कर<br />प्लुथ्वी बाई, तुमि या बेटा माझ्या बलोबल<br /><br />भोळे भाबडे आकाश.......<br />मावळला त्याच्या चेहे-या वरचा प्रकाश<br />काळ्या काळ्या ढगांचा कोळसा माखून <br />त्यानं खरंच कि घेतलं आपलं तोंड काळं करून<br />आणि गेला परमेश्वर होता जेथे, <br />बघाना माझे तोंड काळे झाले कि नाही ते...<br />परमेश्वर त्याच्या भाबडेपणा वर हसला<br />आपली थट्टा केली असं वाटलं आकाशाला<br />घळघळा रडू लागला बिचारा<br />पृथ्वी ओणवी होऊन झेली त्याच्या अश्रू धारा<br />परमेश्वर बघे त्यांचा बालिश खेळ सारा <br />अन् विसरून जाई सा-या विश्वाचा पसारा<br /><br />शरद काळे <br />ग्वाल्हेर १९५७<span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"></span></span></span>आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-73440216621400950992008-11-03T17:11:00.000-08:002008-12-10T14:41:47.918-08:00इंद्रधनुष्य<span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"></span></span>म्हणती ज्याला इंद्र धनु<br /><object width="425" height="350"> <param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/NrpA_kI5uiI"> </param> <embed src="http://www.youtube.com/v/NrpA_kI5uiI" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="350"> </embed> </object><br />सप्तरंगी स्वर्गीय तनु<br />धनुष्य नच ते इंद्राचे <br />आहे परि रविरायाचे<br /> कन्या त्याची<br />भू नावाची<br />अति लाडाची<br />खोड्या करते नित्य किती<br />मुळिच नसे त्याला गणती ।<br /><br />गोरगोरा सोनुकला<br />भाऊ धाकुला चंद्र तिला <br />उगिच तया रॉकेट नखी<br />ओरबाडिते सुखा सुखी<br />स्पुतनिक लाडू <br />कधी नच कडू <br />आपण वाढू <br />बाळाच्या पाठी वरती<br />बोलुनि करते तसेंच ती <br /><br />चंद्र बिचारा कळवळला<br />सूर्य तिला रागे भरला<br />अल्लड धरणी रुसरुसली<br />कोमल कलिका जणु सुकली<br />आदित्यांनी <br />मग मन धरणी<br />पाहिली करुनी<br />भू राणी परि नच हसली<br />अधिकच रुसली अन् फुगली ।<br /><br />बसली असता अशी रुसुनी<br />स्पर्श कोवळा होय तनी<br />आश्चर्याने वर बघता <br />रागिणि झाली झणी स्मिता<br /> तन गंगेचे<br />बहु रंगाचे<br />वक्रांगाचे<br />धनुष्य धरणीला दिसले<br />पित्याच्या करी धरलेले ।<br /><br />सलिल सरींचे शर सुटती<br />ठेवताच त्या धनु वरती<br />भू राणी च्या रोखाने<br />वितळती तनुच्या स्पर्शाने<br /> दोर नच दिसे<br /> कसे घडतसे<br /> बाण सुटतसे<br />अधीर होउनि भूमि पुसे<br />बाबा दोरि कशी न दिसे ।<br /><br />किरण करांनी बाबांनी <br />ताणुनि धरली दोरि झणी<br />चपला दोरि लखलखली<br />टणत्कार करती झाली<br /> क्षणांत दिसली<br /> पुनहा लोपली<br /> पृथ्वी भिजली<br />बाणांच्या वर्षावाने<br />अंग फुले रोमांचाने ।<br /><br />मधुर चालला खेळ असा<br />भानु प्रफुल्लित करी रसा<br />शाम ढगांचे ते भाते<br />झाले अगदी पुरे रिते<br /> इंद्रधनू ते<br /> कशास उलटे <br /> जगास दिसते<br />कारण ते प्रतिबिंब असे<br />घन-आरशी पांढ-या दिसे<br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर<br />१९५८आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-46748117378466269162008-10-21T16:56:00.000-07:002008-12-10T14:45:12.559-08:00दीपावलीहे दिवे उजळले बघा किती <br />जणु नयन दिवाळी चे हसती ।<br /><span style="font-weight:bold;">(कविता ऐका)<span style="font-weight:bold;"></span></span><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/zvxfJd0Bui0&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/zvxfJd0Bui0&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br />दीपावलि चे महत्व तैसे<br />नाताळाचे असते जैसे<br />म्हणुनि या सणाला साजेसे<br />स्वागत सगळे जन करताती ।।<br /><br />शरद ऋतुच्या शुभ आगमनी <br />दीपावली ही येते सदनी<br />मुले मुली खोळतात मिळुनि <br />टिप-या झिम्मा दांडु-विटी ।।<br /><br />प्रथम दिनी असते धन तेरस<br />तेवतात हे दीप मधु-सरस<br />ज्योत तयांची दक्षिण बाजुस<br />जणु यमराजां आरती करिती ।।<br /><br />चतुर्दशी नरकाची नंतर<br />वधिला देवाने नरकासुर<br />चला विनाशु दुर्गुण सत्वर<br />तम नाशुनि उजळू ही धरती ।।<br /><br />तिसरे दिवशी श्री चे पूजन<br />धन संपत्तिस पूजितात जन<br />मुले उडविती आनंदानं <br />फटाके नळे चंद्र-ज्योति ।।<br /><br />बाल बालिका सगळे जमती<br />पक्वान्नाचा फन्ना करिती <br />नवे नवे हे खेळ खेळिती<br />दिपवाळीच्या नाना गमती ।।<br /><br />भाउबिजेची मौज वेगळी<br />नटुनि थटुनि ताई ओवाळी<br />दादा मग ओवाळणि घाली<br />पाहुनि तया हसते मग ती ।।<br /><br />रम्य दिवस हे दीपावलिचे<br />सुखविति मन जे सर्व जनांचे<br />माझ्या मनि कविता लिहिण्याचे<br />विचार म्हणुनि उद्भवती<span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"></span></span></span><br />शरद काळे<br />उज्जैन,१९५०आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-68338448168539609972008-10-02T19:49:00.000-07:002008-12-03T10:15:52.589-08:00आमुचे आजोबा<span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"></span></span><br />असे आमुचे आजोबा, असे आमुचे आजोबा<br />दमा, खोकला, काठी यांची संगत अजून नाही बा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />डोई वर भोवती चांदणे मधे विलसतो चांदोबा<br />चांदोबाला गिळतो काळा टोपीचा तो बागुलबा । असे आमुचे आजोबा<br /><span style="font-weight:bold;">(कविता ऐका)<span style="font-weight:bold;"></span></span><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TvY9ybotb7w&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/TvY9ybotb7w&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br />हिरवे हिरवे पिंगट डोळे, बघुनि आठवे वाघोबा<br />चेहेरा सूर्य जणू लखलखता सरळ न बघवे कोणा बा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />खड्या सुराने करिती पूजा गप्प ऐकतो खंडोबा<br />नैवेद्याची साखर नंतर देती करून खोळंबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />वयास झाली ऐंशी वर्षे अजुनि आवडे मोरंबा<br />अचडं बचडं त्यांचं ऐकुनि मुखी हसूचा खुले डबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />वाघा परि दरडावुन म्हणती असा बोलतो कोल्होबा<br />म्हणती शुभीला लाडोबा पण मला मात्र कां दांडोबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />उघड्या अंगी टोपी घालुनि कुठे निघाले आजोबा<br />वेडा का तू, अनेक कामें म्हणून घाईत आजोबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />चुके पईचा हिशेब, बेरिज करित काढती जन्म उभा<br />शाळा अन् मंडई, मंडळी ह्यात गुंगती आजोबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />अमुचे अपुले पोट चिमुकले, पोट तयांचे पोटोबा<br />खाण्या पेक्षा स्वत: करुन घालण्यात रमती आजोबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />अधिका-याचा मान मास्तर पण हाडाचे आजोबा<br />प्रेमाने शिकविती, छे¡ हाडे कुंबलती आजोबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />त्यांच्या पुढती आमही वाकता, अश्रु रेटती आजोबा<br />त्यांचे गुडघे दुखणे लवकर थांबव ना रे हेरंबा । असे आमुचे आजोबा<br /><br />शरद काळे<br />टाटानगर<br />१९७४आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-34859826096287635682008-09-29T19:29:00.000-07:002008-12-03T10:15:09.095-08:00पतंगहा पतंग रंगित पहा निळा<br />बागडे कसा अंबरी खुळा<br /><br />वायु संगे वर वर चढतो<br />हिसका देता खाली येतो<br />सैल सोडिता मज धाववितो<br />लावितो मला फार हा लळा ।<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3f70qSdaRfHQfyYtChf2d6Y94sTlFxteKXCwCWem0fc9JwcZvE2l5c0PhfNfwq3wQA-COv0UY_AxMotxBriguHIpfmc1wI3wKg7rdmGlS0i3AS7UGo4WSM2_O19nnALccik5xYVfgE2g/s1600-h/PatangTitle+copy.png"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3f70qSdaRfHQfyYtChf2d6Y94sTlFxteKXCwCWem0fc9JwcZvE2l5c0PhfNfwq3wQA-COv0UY_AxMotxBriguHIpfmc1wI3wKg7rdmGlS0i3AS7UGo4WSM2_O19nnALccik5xYVfgE2g/s320/PatangTitle+copy.png" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5251637449117497874" /></a><br /><br />उडतांना हा उंच खरोखर<br />गमतो मजला शतपट सुंदर<br />ईर्षेने खग उडती वरवर<br />पण थांब पतंगा सरे रिळा ।<br /><br />पतंग अन् मी गच्ची वरती<br />घेउनि चकरी आणिक लई ती<br />उडवी मांजा लावुनि पुढती<br />लढवि ना कुणी पेच आगळा ।<strong><strong>(कविता ऐका)</strong></strong><br /><object width="425" height="350"> <param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/kVDib3CUXOc"> </param> <embed src="http://www.youtube.com/v/kVDib3CUXOc" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="350"> </embed> </object><br />हवे पतंगा सम ते जीणे<br />क्षण दो क्षण बालका रमविणे<br />आणि स्वत: ही नभी बागडणे<br />वाहते सौख्य यांत खळखळा ।<br /><br />शरद काळे<br />ग्वाल्हेर<br />१९५५आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-3800582103172327062008-09-25T20:46:00.000-07:002008-12-03T10:14:20.181-08:00आवडते आवाज<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHzPv64Bt07pPYvAF9kNTc3C96p7fE-5qBTxTW41T934wSO-yKIl3Xsi-2XEcANmRZ-2o_hdg5ZjzMdo_tbcP8dge9SM-XhZzNOPAZM3kwMupHRaDy9gB2jKBu93PFrYH41clsIpNL_6Y/s1600-h/AwadateAwazTitle+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHzPv64Bt07pPYvAF9kNTc3C96p7fE-5qBTxTW41T934wSO-yKIl3Xsi-2XEcANmRZ-2o_hdg5ZjzMdo_tbcP8dge9SM-XhZzNOPAZM3kwMupHRaDy9gB2jKBu93PFrYH41clsIpNL_6Y/s320/AwadateAwazTitle+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5250171786965053490" /></a><br /><span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"></span></span><br />कधी नदीच्या लाटांचा खळखळाट जो पडतो कानी,<br />दु:ख विरुनिया जाई सारे मोद प्राप्ती हो ऐकोनी ।<br /><br />लय गंभीर सागराचा हा कधी मनाला वेधितसे,<br />भरती आणि ओहोटी समयी फार मनोरम वाटतसे ।<br /><br />प्रभात काळी कप-बशी अपुला गोड ध्वनी तो ऐकवुनी,<br />जणू सांगते प्राशन करण्या चहा, चला हो तुम्ही उठुनी ।<br /><br />द्विज-गण अपुल्या कंठ रवे मज निद्रेतुनि जागे करतो<br />वाटा चुकलेल्या पथिकांना योग्य वाट तो दाखवितो ।<br /><br />रवि उदयाच्या मंगल समयी, फिरावयाला जातांना<br />गात थरारे गति अवरोधित ऐकुनि मुरलीच्या ताना ।<br /><br />कधी कोकिळा आम्र मंजिरीसी गुज गोष्टी करितात<br />चिमण्यांचे चे विविध मधुर स्वर कर्ण-पटां वर पडतात ।<br /> <span style="font-weight:bold;">(कविता ऐका)<span style="font-weight:bold;"></span></span><br /><object width="425" height="350"> <param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/5BtvDeHq2OM"> </param> <embed src="http://www.youtube.com/v/5BtvDeHq2OM" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="350"> </embed> </object><br />डुबुक डुबुक आवाज येतसे घागरीचा विहिरी वरती<br />जणू काय घट-पाण्या च्या भेटीने मोदा ये भरती ।<br /><br />कधी कधी एखादा साधू करी घेवोनि एकतारी<br />प्रात:काली भजन गावूनि दु: मनाचे दूर करी ।<br /><br />आगगाडी सुरु होण्या समयी वाफेचा जो ध्वनि निघतो<br />जणू काय वीराचा बाहू रण-त्वेषाने फुरफुरतो ।<br /><br />भानु-बिंब मावळले होई वातावरण कसे कुंद<br />देवळातला मधु घंटा-रव तन मन माझे करी धुंद ।<br /><br />रातराणिचा गंध दरवळे, माउली कुणी तान्ह्याला,<br />अंगाई म्हणुनिया निजविते भारुन टाकी स्वर मजला ।<br /><br />जगात ह्या सर्वत्र कोलाहल पडतो कानी<br />त्यातलेच मम आवडीचे स्वर निवेदिले हो तुम्हां मी ।<br /><br />शरद काळे<br />उज्जैन,१९५०आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-14515979482938380432008-09-25T20:33:00.000-07:002008-09-25T20:39:59.818-07:00ऋतुरंग प्रस्तावना<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1QR8KlAXZgfU4FS5I9px-TQXbLM1L2XG8KK5xi9UPEFdh9gOVJzPHnihVl35LsZ5lrqFGqFWHtPdkHZjC2zU9aDGq-k_XgVH3LwyeK6BrR1dpozunScGVrQdz8OUiVgDwPeZnqC3qUsQ/s1600-h/RiturangMultiColored_9.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1QR8KlAXZgfU4FS5I9px-TQXbLM1L2XG8KK5xi9UPEFdh9gOVJzPHnihVl35LsZ5lrqFGqFWHtPdkHZjC2zU9aDGq-k_XgVH3LwyeK6BrR1dpozunScGVrQdz8OUiVgDwPeZnqC3qUsQ/s320/RiturangMultiColored_9.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5250169256629162754" /></a><br /><span style="font-weight:bold;">ऋतुरंग प्रस्तावना<span style="font-weight:bold;"></span></span><br />ऋतुरंग ह्या डॉक्टर शरद काळे ह्यांच्या काव्य संग्रहाचं हे मल्टिमीडिया सादरी करण आहे. हा काव्य संग्रह पुस्तक स्वरूपांत, कल्पना मुद्रणालय पुणे ह्याच्या तर्फे, 1997 साली मुद्रित होवून 27 डिसेंबर,1998 साली जेष्ठ कवयित्री श्रीमति अनुराधा पोतदार ह्यांच्या हस्ते प्रकाशित झाला. त्या वेळी श्री ना.स. इनामदार, हे ऐतिहासिक संशोधक आणि कादंबरीकार, ज्यांनी ह्या काव्य संग्रहाला प्रस्तावना ही लिहिली आहे, उपस्थित होते. त्यांनी ह्या कार्यक्रमाचं सभापतित्व ही स्वीकारलं होतं . तसेंच प्रसिध्द कवयित्री सौ. हेमा लेले, ह्यांनी ह्या काव्य संग्रहाचं रस ग्रहण केलं .<br />ह्या मल्टीमीडिया सादरी करणांत ह्या संग्रहातील सर्व कविता आहेत. ह्या संग्रहाचं वर्णन करायचं झालं तर<br />संग्रहाचया नावांतच ते आहे. जीवनातील विविध रंग दर्शवणा-या ह्या कविता ऋतुरंग ह्या नावाला सार्थ करतात. मराढी माणसाच्या खास अशा सांस्कृतिक चळवळी मधून मातृभाषा जपण्याचा जो प्रयत्न बृहन्महाराष्ट्रीय सतत करीत असतो त्याचेच प्रत्ययीकरण म्हणजे डॉ. शरद काळे ह्यांचा हा काव्य संग्रह आहे .<br />ह्या संग्रहातील कविता कांही हलक्या फुलक्या असल्या तरी काहीं गंभीर आणि सार-गर्भित आहेत जीवनाचंच नव्हे तर जीवनाच्या शेवटाचं ही दर्शन ह्या कविता घडवितांत. पेशाने डॉक्टर पण मन कविचं. टाटानगर च्या मेडिकल कॉलेजांत प्राध्यापक पण त्यातूनही कविते साठी वेळ काढणारा. “दवडला जन्म<br />शब्द वेचण्यात रोग निदानार्थ वेळ नाही “अशी प्रांजळ कबूली देणारा शब्दवेडा डॉक्टर .उघड्या डोळ्यांनी कविचा मृत्यु बघत, “आलिया भोगासी सावे सादर “ असे म्हणणारा. निर्जीवांतही सजीवाच्या भावना ओतणारा आगळा वेगळा कवि. <br />लहानपणा पासून कवितां करायचं अत्यंत वेड अन् त्या कविता बहीण भाऊ आई वडिल ह्यांना ऐकवून त्यांच्या पसंतीचं शिक्का मोर्तब झाल्या खेरीज चैन कसं ते पडायचं नाही. कवितेंत येणा-या उपमा अगदी रोजच्या व्यवहारातल्या पण उपयोग नवीन कि वाटावं अरे हे आपल्याला कां बरं सुचु नये .<br /><br />पोलकं कवितेतल्या प्रौढ कुमारिकेची व्यथा दर्शविणा-या ह्या ओळी पहा,<br /> “ हिरवी स्वप्ने पहात गपचिप जगतं<br /> एखाद्या दिवशी अचानक बिथरतं<br /> अन् हळदी च्या अतृप्त इच्छेने विरतं.”<br /><br />किंवा कवि अन् वेदना ह्यांचं कसं अजोड नातं आहे ते दर्शविणा-या ह्या ओळी.<br />अन् असह्य जवळिक ही<br />आंत सूर्य कवि अंतर<br />काष्ठा सम कवि देहा <br />ज्वलन हेच गत्यंतर <br /><br />अन् त्या वेदना कशा सोसायच्या तर<br /><br />विपदांचे जहर जरी <br />लिहिले असले दैवी <br />संजीवक ते ठरण्या <br />मीरेची वृत्ती हवी<br />अन् ह्याच मीरेच्या वृत्तीनं जीवन अन् मृत्यु दोनही प्रसंगांना सामोरं जातांना जे कांहीं उमटले ते हे ऋतुरंग .<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/mlken4fL4eA&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/mlken4fL4eA&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-8749855933079364202007-09-30T20:11:00.000-07:002008-09-25T09:27:10.074-07:00‘ ऋ तु रं ग ’‘ ऋ तु रं ग ’आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6509953818126054850.post-56305541327549955062007-09-26T09:13:00.000-07:002008-09-25T09:25:36.268-07:00माझा दादाः<span style="font-weight:bold;"><span style="font-weight:bold;"></span></span>माझा दादाः<br />(दिं.) श्री. शरद जगन्नाथ काळे<br />वयाच्या अवघ्या १४ व्या वषी ‘ मै मधुका प्याला पी न सका ‘ ही त्याची पहीली कविता । तेंव्हापासुन आमरण कवितेशी अभेद्य नाते ।<br />१९६२ साली शरदिनीने ‘ ऋ तु रं ग ’ शरदांच्या संसारात पाऊल टाकले. केवळ शरदांच्या कवितेला प्रोत्साहन देऊनच शरदिनी थांबली नाही तर त्यांनी स्वरराज चढविलेल्या कवितांच्या ‘ कविता गायनात ’ ही साथ दिली । शरदिनीने आपल्या शरदला खुप जपले पण काळाला एवढे सुख पाहावले नाही, ७ आँक्टोबर १९९१ रोजी या शरदरुपी चंद्राला कायमचे ग्रहण लागले. <br />शरद पोणि॔मेला ‘ ऋ तु रं ग ’ शरद, शरदिनी वहिनींच्या भेटीला एकदा येतातच.<br /><span style="font-weight:bold;"><br /><a href="http://www.scribd.com/doc/336343/-">रसिकहो या..... ऋतुरंगाच्या रंगात रंगु या.....</span></a>आशा जोगळेकरhttp://www.blogger.com/profile/14609401024069814020noreply@blogger.com5