नंदीची तक्रार
मंदिरातला दगडी नंदी
समोरच्या कैलास पतीला लवून वंदी ।
उणीव अपुली त्यास निवेदी
शल्य शिवा हे निशिदिनि बघ मम मानस भेदी ।
तुझ्या पुढे हा पडा पहारा
देउनि झाले अंतरंग मम गर्म सहारा ।
खंगे मानस उंट बिचारा
हवाच हिरवा हिरवा त्याला कोमल चारा ।
सखये ची मम याद येतसे
नकळे अंतरी हंबरून ती साद देतसे ।
जवळ जावया ओढ घेतसे
शरीर माझे तसे लोहकण चुंबकी जसे ।
तुज जन भोळा सांब बोलती
ओळखतो मी तुला चंट आहेस तू अती ।
कधी कधी हिमशैलजा सती
विचार वेषा ने बहकविते तुझी ही मती ।
त्या वेळे करिता मांडविली
मानवा कडुन तूच उमेची प्रतिमा इथली ।
आणि लबाडा शिवरात्रीला
तुझ्या उमे सम होती किति तरी युवती गोळा
शिवा असा सण कर ना काही
जया समयाला जमतिल येते सुंदर गाई
किंवा आदेशून ह्या नरा
उभव धेनुची शिल्पाक़ति तरी इथे सुरवरा ।
शरद काळे
ग्वाल्हेर, 1962
Sunday, August 22, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment