ताठावली मान
मूर्त अभिमान
किति तरी हार
वेढून बेजार
त्यातलेच फूल मानेला म्हणाले
केव्हढी ही गुर्मी
किति अहंकार
दर्पास अपुरे
शरीर आवार
मद मदिरे ने सर्व भग्न प्याले
प्रश्न आहे फक्त
स्थान सोडण्याचा
माने ऐवजी मी
वक्षी पडण्याचा
जेथ अवसानी कोसळती फुले
डॉ. शरद काळे
टाटानगर, १९६६
About Me
- आशा जोगळेकर
- एक सामान्य भारतीय स्त्री. दिल्लीत नोकरी केली १९९९ पर्यंत. तेव्हापासुन मुलांकडे अमेरीकेत व दिल्लीला वेळ वाटणी. कविता लिहिण्याची अन इतरांना दाखविण्याची हौस ही पारिवारिक देणगी.झुळुक ह्या ब्लाग वरील सा-या कविता माझ्याच. त्यांच्या सजावटीचं श्रेय मात्र माझे पती सुरेश जोगळेकर ह्यांचं. आमचे कंम्प्यूटर एक्सपर्ट तेच. तुमचा अभिप्राय अवश्य कळवा. ऋतुरंग हा माझ्या दादाच्या (डॉ. शरद काळे ह्यांच्या) कवितांचा ब्लॉग. दादाच्या कविता अगदी वेगळ्याच आहेत त्या पुस्तक रूपानंही प्रसिध्द झाल्या आहेत पण त्या ब्लॉग वाचकांना खचित आवडतील हा विश्वास आहे. दादा पेशानं डॉक्टर पण ह्रदय कविचं ते सारं तुम्हाला त्याच्या कवितांतच दिसेल. पण वाचा नक्की अन् अभिप्राय आवडेलच. दादा नाही न आता म्हणून मीच करतेय हे.
3 comments:
सुन्दर प्रस्तुति। बधाई।।। हालांकि मराठी में हाथ तंग है।
आप आये कविता पढी अचछा लगा। आपके लिये इसका अनुवाद मूल कविता जितना सुंदर सटीक तो नही पर फिर भी।
अकडी हुई गर्दन
हारों से लदी
भार से बेज़ार
पर अभिमान से तनी
हार का एक फूल बोला
कितना बडा अहंकार का चोला
शरीर भी पूरा नही पडता
मद की मदिरा से टूट रहा हर प्याला
प्रश्न है सिर्फ स्थान छोडने का
गर्दन की जगह मेरा वक्ष पर होने का
जहैाँ गिरते हैं फूल अवसान के समय।
wah...sundar bhav...mn mugdh ho gaya..yunhi hindi me bhi likh diya karen...aabhar.
Post a Comment