वाटे वेडे वेडे व्हावे
सोपे सोपे ही चुकावे
वाट सरळ सरळ
तरी त्यात हरवावे
व्हावे विस्तवांत धूर
वर नागमोडी जावे
स्वैर उडत्या पाखरा
घट्ट घट्ट जखडावे
धावे काळवीट धुंद
शाखा शिंगें पर्ण हीन
अशा वेगांत टिकावे
पान होऊन गुमान
एक प्रेमी करकोचा
व्हावा प्रेमभंग त्यांत
चोच सुरीच उरांत
खुपसून व्हावे शांत ।
डॉ. शरद काळे
टाटानगर,१९६६
Tuesday, November 23, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
अतिशय सुंदर कविता,,,
बहुत समझने की कोशिश की- पास में कोई रहता भी नहीं -अन्यथा उससे अर्थ समझता।
एक प्रेमी करकोचा
व्हावा प्रेमभंग त्यांत
चोच सुरीच उरांत
खुपसून व्हावे शांत ।
khup sundar rachana.....
ek ek shabd uchit ani yogya... bhaav..aashay...sarv kahi sundar....!!!
व्वा व्वा आशाजी दुसरा , तिसरा पँरा खुपच सुंदर आहे.एकदम बढिया है...
hamesha aapke blog me aati hun,kuch se jyada kuch nahi samjhti,sundar lgta hai,kripya hindi me bhi den...
Post a Comment