पोत्याची कैफियत

कां जन्म दिला तू उगाच मजला देवा
नेहमी करू का इतरांचा मी हेवा
मी कोण कुणाचा कसे तुला सांगू ते
पोते-या सम जगणारे मी रे पोते ।

मम जातीतिल इतरांची सुंदर नावे
कुणी पिशव्या कुणी झोकात बैग म्हणवावे
त्या ट्रंका बघ त्या सूटकेस ही नामी
मग मलांच कां पोते रे म्हणती ज्ञानी ।

पिशव्यांस उचलण्या असती सुंदर बंद
त्या ट्रंका ही कडिदार हासती मंद
ऱमणींच्या हाती पर्स ही सुंदर डुलते
मग मलाच कां जग कान धरुन खेचडते ।

मज काय चारितिल लोक नसेच भरवसा
सीमेंट धान्य मज जसे तसाच कोळसा
सोसतो सर्व हे मुकाट म्हणुनिच हाय
भरल्या पोटावर दुनिया देते पाय ।

लोकांचे ओले पाय ही वर्षा काली
कोरडे करावे स्वतास पसरुनि खाली
बायका घासती अरवी पाठी वरती
खाजविण्या मज ना हात कशी ही नियती ।

निशब्द अशी मी सतत चाकरी करतो
तरि तोंड मनुज कां उगाच माझे शिवतो
कुणि भरतो बेढब पिंपे भांडि उदरी
मुडदे ही दडविण्या ची करि कुणी बळ-जबरी ।

कधी उद्वेगाने मी पण उगवी सूड
पाठी वर बसता कोसळते नर धूड
ह्या जगात माझे मित्र खरे उंदीर
जे शस्त्र क्रियेने हलके करिती ऊर ।

उगवेल कधी तो दिवस सुखाचा शहरी
पोत्याच्या साड्या सूट झळकतिल शरिरी
वा विराट रूप धरावे वाटे मजला
ह्या जगास कवळुन जावे सिंधु तळाला ।

शरद काळे
ग्वाल्हेर 1956