राखी पौर्णिमा

आज राखी पौर्णिमा असे धामी
मोदभावे साजरी करू नामी
कां न दादा तू तरी अता यावे
ताई पूसे बंधुला विध्द भावे ।

लोप पावे अक्षुण्ण कळा आली
भाउराया च्या वदनी कऴा ल्याली
असा त्याला पाहुनी मनी खिन्न
भगिनि प्रेमळ ती होय ह्रद-विदीर्ण ।

काय भाऊ चिंतितो मना माजी
सांग कां ही दु:छटा तनू माजी
काय कांही हातून गुन्हा झाला
बोल ना रे कां धरी हा अबोला ।

बंधु कंठी होऊन रुध्द अंती
बंध मोडोनी रवे भाव येती
भाउ म्हणणे तू सोड मला ताई
तुला देण्यास्तव जवळि नसे काही ।

हाय मोठा जाहलो उगिच घोडा
पै कमविणे येइना कसा वेडा
बंधू तू गे कां तरी मला मानी
हेंच कोडे म्या पडे मनी ध्यानी ।

ह्या जगी गे सत्कार संपदेचा
आणि गरिबां दुत्कार कटू वाचा
सोय दीनांची कुणी ही करीना
आणि पीडेची तमा बाळगीना ।

सोड ताई तू तरी प्रेम भाव
तोड नाते हे, राख दुजा भाव
बोल ऐसे बोलून निघे वेगे
त्यास ताई थांबवावया लागे ।

भाउराया तू कसा वागतो रे
आजलागी तू मला नोळखी रे
जागजागी वंदिती लोक पैसा
त्यास गमवाया ठाकिती उसासा ।

असे त्यांहुन मी परी वेगळी रे
प्यावयाला इच्छिते प्रेम वारे
भाऊ मजला तू असे एकमेव
द्रौपदीचा रे जसा कृष्णदेव ।

अणि म्हणुनी विनविते भाउराया
घाल प्रेमाचे वस्त्र झांक काया
संपदा रे म्यां मनी मातिमोल
बोल प्रेमाचे चार रे अमोल ।

येई म्हणुनी तू झणि मम गृहाला
राखि बांधू दे तुझ्या ह्या कराला
प्रेमशब्दें होऊन प्रभावीत
बंधु गेला होतीच बहिण जेथ ।

आणि प्रेमें बांधिली तिने राखी
काव्य अपुले तो करी तिच्या राखी
भेट त्याची ती बघुनिया अमोल
खालि ओघळले अश्रु ते विलोल ।

शरद काळे
ग्वाल्हेर, 1956

चांगलाच उशीर झाला पोस्ट करायला